12.10.15

7. "Kot Bob i ja" James Bowen

„Kot Bob i ja – jak kocur i człowiek znaleźli szczęście na ulicy” James Bowen – przyjaźń, która przetrwała wszystko.




Wiele ludzi żyje na ulicy. 

Nie mają dachu nad głową, śpią na dworcach kolejowych, w kartonach,  na ławkach. Często nie mogą oni nawet zjeść jakiegokolwiek posiłku, bo nawet na to ich nie stać. Są oni wyklinani przez społeczeństwo, na każdym kroku piętnowani nie tylko przekleństwami i wyzwiskami, ale także i kopniakami. Zazwyczaj jednak mało kto zauważa ich obecność, są dla mijających ich ludzi niewidzialni, bo wiadomo, myślenie „nowoczesnego” człowieka zwraca się ku „unikaj problemów, interesuj się tylko swoim tyłkiem”. A jak już zauważą bezdomnego  to nie traktują go jak drugiego, równego sobie człowieka, tylko jak najgorszy śmieć.

Bo „mądrym”, mającym własny dach nad głową ludziom wydaje się że widziani przez nich uliczni drapichruście, stali się tacy tylko ze swojej własnej winy, przez to że pili, brali narkotyki, uprawiali hazard i przegrali majątek. Tyle się mówi o tym, żeby być dobrym i pomagać. 

Jasne, coś wam to nie wychodzi ludzie, lepiej jest udawać że nie widzi się czyjegoś bólu, lepiej być na to ślepym. 

Nam, tak nowemu społeczeństwu, wydaje się, że nie zasługują oni nawet na odrobinę szacunku i pomocy, z naszej strony. Myślimy sobie „Jak sam się w to wpakował, to teraz się z tego wyciągnie”. Oczywiście, jakby mało było tego, że ta osoba jest bezdomna i każdego dnia walczy o życie, starając pracować się w każdy możliwy sposób, by na nie zarobić, to inni jeszcze ją dobijają i niszczą. 

Nikt nie myśli o tym, że ta druga osoba, może i biedniejsza, może i bez domu, brudna i strudzona życiem na ulicy, może być wartościowym człowiekiem, o dobrym sercu, który mimo iż by chciał, sam sobie nie poradzi. Tacy ludzie bardzo często są mądrzejsi od wielu z nas. 

Jednak chyba najgorszym problemem ludzi, których życie tak skrzywdziło, jest samotność. Co z tego że są w tłumie ludzi? Nikt ich nie widzi, równie dobrze mogłoby ich nie być. Ludzie brzydzą się nawet z nimi porozmawiać, unikają ich wzroku i jak najszybciej uciekają w swoją stronę.

Nawet człowiek, który lubi być sam, czasami chce pobyć z innymi, tak już jesteśmy stworzeni. A nawet jeśli nie mamy tego drugiego człowieka, to znajdujemy ukojenie naszej samotności w zwierzęciu. Ale jak człowiek który nie ma domu, któremu ledwo starcza na wyżywienie siebie, ma się zaopiekować zwierzątkiem? Życie na ulicy to nie bajka, a zwierze potrzebuje opieki. 

Czemu o tym mówię? Bo książka, którą dziś pragnę Wam zrecenzować, opowiada właśnie o życiu na ulicy i ogromnej z pozoru niemożliwej przyjaźni, która właśnie tam powstała.


Jest to autobiografia, a ja nie lubię tego typu książek, jednak ta jest dla mnie czymś wyjątkowym. Ale dlaczego, napiszę na końcu recenzji, bo jak zwykle muszę pisać nie po kolei.

Książka ta, pisana w pierwszej osobie, opowiada o życiu Jamesa Bowena. Jest to dobry, pełen ciepła człowiek, który przez jeden błąd stracił wszystko i stoczył się na samo dno. Będąc jeszcze młodym człowiekiem, wyjechał z rodzinnej Australii do Londynu, by tam założyć kapelę i się rozwinąć. 

Jednak zaczął brać narkotyki i tym sposobem już wkrótce wylądował na ulicy. Nie raz nocował na ławkach w parku, w przytułkach, czasami u niektórych znajomych. 

Było mu tak wstyd tego, co ze sobą zrobił że nie przyznał się matce i przez kolejnych kilkanaście lat zarabiał na ulicy jako muzyk. Ale wiadomo, jak to ludzie, oskarżali go o nieróbstwo, kazali wziąć się do prawdziwej roboty, cały czas go przeganiali, a to co zarobił ledwo starczało mu na przeżycie kolejnego dnia. Oczywiście, zajmował się też innymi rzeczami, np. sprzedawaniem gazet. Jednak to szło mu jeszcze gorzej. 

Pewnego dnia, na wycieraczce znalazł biednego, równie skrzywdzonego życiem, jak on, kota. Był wtedy praktycznie na dnie, nie miał pracy i leczył się z uzależnienia z narkotyków, a także tyle co dostał socjalne mieszkanie. Nie było więc nic dziwnego w tym, że mimo iż bardzo kochał koty i szczerze współczuł tamtemu rudemu biedakowi, bał się wziąć za niego odpowiedzialność. Trudno mu było nawet o siebie zadbać, a co dopiero o inne stworzenie. 

Jednak gdy po kilku dniach kot leżał dalej na wycieraczce, postanowił chociaż na chwilę się nim zaopiekować i poszukać mu domu. Jednak skończyło się to inaczej. Zyskał on najwierniejszego przyjaciela, który w naprawdę zdumiewający sposób odmienił jego życie i sposób w jaki był on postrzegany. 

Ale czy taka przyjaźń jest możliwa wśród ruchliwej ulicy? Kot Bob, bo tak go nazwał James, chodził z nim wszędzie. Dosłownie. Ale nie będę więcej zdradzać. Sami się przekonacie, gdy sięgniecie po tę książkę. 

Czy taka przyjaźń przetrwa? Czy James w końcu wyjdzie na prostą i w jaki sposób? 

Książkę przeczytałam z ogromnym zafascynowaniem i zakochałam się w niej tak mocno, że jak najdłużej odwlekałam dokończenie jej. Był to dla mnie straszny ból, w już się skończyła. Jest to pierwsza autobiografia, którą przeczytałam z zapartym tchem i wielkim zaciekawieniem. 

Jestem pełna podziwu co do Jamesa, a także i Boba. Taka przyjaźń trafia się raz na milion. Nigdy jeszcze nie słyszałam o kocie, który tak mocno komuś zaufał, mimo iż całkiem możliwe że był wychowany na ulicy. Naprawdę, czytając tą książkę, miałam wrażenie, że nie jest to prawdą. Nie mogłam uwierzyć, że kot może się z kimś tak mocno zaprzyjaźnić. 

Pokochałam Boba z całego serca, mało kiedy trafia się taki kot. Wyjątkowo mądry, wierny, który zawsze jest gdy go potrzebujemy. Kot, który nam w pełni zaufa, nawet gdy wyczuwa że jesteśmy mocno zranieni przez życie i siebie samych. Jest on zjawiskowy, przyciąga ludzi jak magnes, nawet nie zdając sobie z tego sprawy! Bob jest królem i doskonale zdaje sobie z tego sprawę, ale nie jest przemądrzały jak inne kociaki i oddał się on Jamesowi w 100%. Zawsze mógł on na niego liczyć. 

Gdyby nie Bob, James dalej byłby biednym, zniszczonym przez życie człowiekiem i nikt nie poznał by jego historii.

Jestem naprawdę godna podziwu, że pan Bowen, był taki silny. Kto inny już dawno by się poddał, a on wciąż trzymał się liny, którą los cały czas szamotał. Nie puścił się, choćby nie wiem co. Ale w sumie nic dziwnego. Bo w końcu miał o co walczyć, w końcu odnalazł sens życia. 

Książka ta pochłonęła mnie bezgranicznie. Tak mocno wciągnęła mnie w swoją historię, że recenzję piszę dopiero tydzień po jej przeczytaniu. Zakochałam się nie tylko w cudownym Bobie, ale także i Jamesie. I jestem pewna, że i Wy pokochacie tę uroczą i silną parę wyjątkowych przyjaciół. 

Było mi jednak strasznie przykro, że są na świecie tacy ludzie, którzy dobrego człowieka potrafią zgnoić. Jest to naprawdę przykre i nie raz bolało mnie serce, gdy natrafiałam na taki moment w historii. James i Bob, stali się także moimi przyjaciółmi i bardzo mocno przeżywałam każdą ich złą chwilę. Dlatego też rozstanie z nimi było dla mnie bardzo smutne, szczęście że jest tak jakby druga część! 

Jeśli lubicie wzruszające, pełne prawdy książki, przy których nie raz zastanowicie się nad tym jacy jesteśmy, a także chcecie poznać historię ogromnej przyjaźni, która poruszy Wasze serca i zadziwi, to serdecznie polecam Wam tę książkę.   

Sprawi ona, że głębiej zastanowicie się nie tylko nad otaczającym Was swiatem, ale także i samym sobą. Ta książka pokazuje, że zawsze warto jest mieć nadzieję na lepsze jutro i trzeba się kurczowo trzymać dobrych mysli, gdyż los ma dla nas jeszcze koło ratunkowe, które rzuci nam w najmniej oczekiwanym momencie. A naszym zadaniem jest go nie przeoczyć.

Dajcie im szansę, a na pewno tego nie pożałujecie, zapewniam Was. Taka historia rzadko się trafia.
Pozdrawiam serdecznie, Marlena Marszałek

10 komentarzy:

  1. O nie, na pewno nie dla mnie :D
    Pozdrawiam serdecznie ;*
    http://ravenstarkbooks.blogspot.com/

    OdpowiedzUsuń
  2. Zapowiada się nieźle ^^

    merows.blogspot.com

    OdpowiedzUsuń
  3. Zapowiada się naprawdę super *-*
    http://glessfashion.blogspot.com/2015/10/lucluc_1.html#comment-form mogę prosić o wejście w linki? Odwdzięczam się!

    OdpowiedzUsuń
  4. Skoro nalegasz to sięgnę po nią w wolnej chwili :)

    OdpowiedzUsuń
  5. Książka nie dla mnie, ale może kiedyś dam jej szansę.

    Pozdrawiam serdecznie :)
    someculturewithme.blogspot.com

    OdpowiedzUsuń
  6. Czytałam!! Jest cudowna.
    Było by mi miło jak byś
    wpadła na mojego bloga
    i zostawiła po sobie ślad. Pozdrawiam.

    http://wiktoriaolczak.blogspot.com/2015/10/kacik-czytelniczy.html

    OdpowiedzUsuń
  7. Zaciekawiłaś mnie trochę ;) zapraszam do mnie http://normalgirl999.blogspot.com/

    OdpowiedzUsuń
  8. Jedno, na co mam nadzieję, to że kot nie zginął, nie wiem dlaczego po którymś zdaniu Twojej recenzji, w mojej głowie pojawiła się taka myśl. Po książkę sięgnę na pewno, kiedy już dojdę do siebie i będę mogła wyjść z domu do księgarni czy biblioteki.

    http://katdewolf.blogspot.com/

    OdpowiedzUsuń
  9. Chyba sięgnę po tę książkę :>
    Chociaż wydaje mi się, że coraz więcej osób wyciąga rękę do ludzi bezdomnych, jest więcej możliwości pomocy dla nich.

    www.zakazanyx.blogspot.com

    OdpowiedzUsuń

Szablon dla Bloggera stworzony przez Devon.