11. "Zbuki, czyli jak bardzo boli nas cudzy sukces" Natasza Socha

„Zbuki, czyli jak bardzo boli nas cudzy sukces” Natasza Socha

 

Zawsze, gdy ktoś zdobędzie to, czego my pragnęliśmy od dawna, ale póki, co nam się nie udało, czujemy w coś w środku. Z jednej strony cieszymy się, że mu się udało, ale z drugiej, coś bardzo mocno ściska nas za serce i żołądek, praktycznie wprawiając nas we wściekłość i kując. Zapiera nam dech, ale nie z wrażenia. 

Nie możemy złapać tchu, bo ból cudzego sukcesu zaciska się coraz mocniej na naszych płucach.

Nie potrafimy się go pozbyć, choćbyśmy tego bardzo chcieli. To uczucie jest w nas bardzo głęboko zakorzenione, w naszej naturze, sercu, umyśle, człowieczeństwie. Nie ma na świecie osoby, która by choć raz w życiu tego nie poczuła. Wyrastają na nas różne kwiaty, które przypominają o tym, czego pragniemy, widząc to u drugiego człowieka.

Ona nas pali, drąży nasze żyły od środka, powodują dziwne uczucie. To zazdrość.

Konstancjusz Klo, po kilku latach w więzieniu w końcu z niego wychodzi. Nie mogąc znaleźć pracy, (kto by przyjął do roboty kryminalistę?), wpada na genialny pomysł! Będzie skupował ludzkie świństwa, by ludzie marzący o tym, by drugiemu powinęła się noga, nie cierpieli z wyrzutów sumienia. On świństwa skupuje, uwalniając przy tym od poczucia winy. Nikt nawet by się nie spodziewał, że tak szybko się to rozwinie i będzie przynosiło tyle pieniędzy!

Niektóre świństwa Konstancjusz połyka, inne sadzi w doniczkach, jeszcze inne zamyka w blaszanych puszkach i szafkach w swoim domu. Dużo świństw jest nieszkodliwa, jednak są takie, które strasznie rozrabiają, a także takie, które przy połykaniu kują straszliwie w gardło i w żołądku.

Klo nawet nie spodziewał się, że interes tak szybko się rozwinie. Wkrótce zaczyna mu brakować miejsca i sam coraz gorzej się czuje. Trzęsienie ziemi, dokładnie w Sylwestra spada na niego i resztę mieszkańców miasteczka jak grom z jasnego nieba. Zostają oni oddzieleni od innych miast, żyją podróżując pociągiem.

Nagle wszystko traci sens, nie ma już komu poczynić świństw, więc panuje harmonia. Nie ma powodów do zazdrości, bo nikt nic nie ma.

Jednak chwilowy spokój wkrótce się kończy. Ludzie zaczynają gnić od środka, zazdrość trawi ich od środka. Na nowo stają się zgniłymi jajkami. Zbukami.

„Zbuki”, jest książką wyjątkowo dziwną. Czyta się ją średnio, przez ciężki styl pisania. Jest napisana w sposób tak nierealny i odstający od wielu innych pozycji, że naprawdę miałam z nią problemy. Sama historia w niej zawarta jest ciekawa, jednak styl pisania Nataszy, jest po prostu słaby. Wiem, że to jedna z pierwszych jej książek i zapewne taka właśnie miała być.

Jest to książka, którą czyta się trudno. Są chwile, gdy wciąga i język w niej zawarty nie jest przeszkodą, ale jest to dosłownie kilka stron. Zmusiłam się, aby ją przeczytać, bardzo mnie odpychała.

Mimo tego, że względem stylu pisania, jest słaba, to treść, która pani Socha chciała przekazać jest naprawdę pouczająca. Pokazuje ona, nie tylko jak bardzo boli nas, gdy ktoś jest szczęśliwy, gdy posiada to, co my bardzo pragniemy mieć, ale także to, że często jesteśmy w stanie zrobić wszystko, by o tego szczęścia pozbawić. Upokorzyć, zniszczyć kawałek po kawałku, obrzucić najgorszym guanem, byle tylko nie widzieć jego osobistego raju. Niektórzy z nas, chcą go nawet skrzywdzić cieleśnie, choć nigdy by się do tego nie przyznali. Przecież nie obchodzi mnie, że ona ma chłopaka! A w myślach: „Ty głupia dziewucho, nie zasługujesz na niego! To ja powinnam mieć chłopaka, nie ktoś taki jak ty!”.

W chwilach, gdy zżera nas zazdrość, nawet przyjaźń schodzi na bok, traci znaczenie.

Jest to straszne prawda?

„Zbuki” oceniam na 5/10, byłoby gorzej, ale mimo wszystko, Natasza Socha, pokazała w swojej książce, jacy jesteśmy dając nam mocno do myślenia. Więc, jeśli chcesz użerać się z potwornym językiem, ale wynieść z tego coś więcej, to serdecznie zapraszam do jej przeczytania. Sądzę, że są osoby, którym może się spodobać. W moim przypadku słabo to wyszło, jednak nie jestem do tej książki całkowicie zrażona, lecz nigdy nie przeczytam jej kolejny raz. Nie zdzierżę więcej stylu, w jakim jest napisana.

Po inną książkę pani Nataszy na pewno sięgnę, nie skreślę jej tylko dlatego, że jedna książka okazała się być niewypałem. Zauważyłam w Pani Natasze ogromny potencjał i z przyjemnością przeczytam coś, co nie powstało 10 lat temu.

A Wy, jesteście Zbukami?

Pozdrawiam serdecznie, Marlena Marszałek